Melissa Ansel
, 
, 
, 
, 
Divers
Eikelstraat 74
Als Mélissa Ansel niet bestond, zou je haar moeten uitvinden! Mélissa Ansel is een geheime mecenas, een grootmeester in ceremonies waar ze zelf niet bij aanwezig is (tenzij ze soms onder ons is, verborgen onder een tweepuntige hoed of een grote snor). Ze is een galeriehoudster zonder ego en – geloof me – dat is tegenwoordig net zo zeldzaam als een dashboard van notenhout. Bij haar is niets vastgelegd, alles wordt gesuggereerd. En de nomadische ontwerp(st)ers, de weeselfjes wier werk en temperament ze bewondert, zitten al vijf jaar lang lekker warm genesteld in het elegante pand aan de toepasselijk genaamde Eikelstraat ... Iconisch en fosforescerend ... Mélissa Ansel weet dat afstand verlangen creëert, dat het verlangen daardoor toeneemt. Deze tijd heeft behoefte aan mysterie. Ze laat een onuitwisbare indruk achter, een lichte wolk, een daverend gelach, een nonchalante silhouet, en vertrouwt de sleutels van het paleis toe aan Valérie Lenders, een enthousiaste vrije elektron die de gedachte van Anselien genereus verspreidt en extrapoleert: het najagen van openbaring, delen en gratie. Bij deze onvolmaakte fee plagen wij, haar gekozen familie, onhandelbare en gelukkige medeplichtigen, vrolijke evenwichtskunstenaars elkaar, snuffelen we rond, moedigen we elkaar aan, ademen we, lachen en dansen we, draaien we rond, mopperen we. We drinken wijnen uit de Loire, wijnen die gelukkig maken, we lachen om roem, blijven moedig en hoopvol voor een prachtige wereld. Cécile Maistre-Chabrol" "AGATHE DUPEROU joue avec les codes du médium céramique, le matériau de l’origine du modelage faisant exploser la forme par la réinvention de la fonction : l’inventivité plastique s’accompagne au glissement sémantique et on y devine une présence perturbatrice mais quelque peu rassurante. Corporéité énigmatique où les assignations de sens sont détournées : les écrans et les miroirs ne reflètent plus l’image du monde ou la nôtre, ils sont appelés à être autre, quelque chose d’organique, voué à charger et changer notre regard, car cet objet-chose qu’aucune fonction n’épuise se réclame porteur d’un paysage intérieur vivant qui demeure insaisissable. par Rosanna Gangemi. Sabine Voglaire Ce travail prolonge la vie des matériaux et des objets par un enchaînement de gestes et d’actions. Il interroge leur potentiel de transformation et d’évocation, après avoir traversé différentes strates de construction, d’association, d’assemblage, de réparation, de dislocation… Les techniques ne sont jamais figées : il s’agit d’inventer ou de redécouvrir des gestes en lien avec chaque situation, chaque matériau, chaque moment, en maintenant le curseur sur l’expérimentation de leurs résistances et de leurs limites. Peu à peu, un lien se tisse au fil du processus, jusqu’à ce que la pièce trouve sa forme propre - parfois fragile, parfois provisoire. La question de la pérennité ne conditionne pas le travail ; elle n’en est ni le moteur, ni la finalité. L’instabilité, la métamorphose, et parfois même le démantèlement ne sont pas perçus comme des fragilités à éviter, mais comme des dimensions constitutives du processus. Elles résonnent avec l’incertitude et les mutations de notre époque, en contraste avec l’obsession contemporaine de la maîtrise et du contrôle. La terre occupe une place récurrente dans cette démarche. Travaillée crue, gorgée d’eau, elle se présente sous une forme instable et transitoire. Elle enveloppe, relie, se mêle à d’autres matériaux. Elle peut se fissurer, s’effriter, se déliter au gré des métamorphoses. Elle n’est jamais cuite, ce qui accentue sa vitalité au fil du temps.
Agathe Duperou speelt met de codes van het medium keramiek, het materiaal waaruit het model is ontstaan, en laat de vorm exploderen door de functie te heruitvinden: de plastische inventiviteit gaat gepaard met een semantische verschuiving en we vermoeden een verstorende maar enigszins geruststellende aanwezigheid. Een raadselachtige lichamelijkheid waarin betekenissen worden omgebogen: schermen en spiegels weerspiegelen niet langer het beeld van de wereld of van onszelf, ze worden iets anders, iets organisch, dat onze blik belast en verandert, want dit object-ding dat geen enkele functie heeft, claimt drager te zijn van een levend innerlijk landschap dat ongrijpbaar blijft. door Rosanna Gangemi. Sabine Voglaire Dit werk verlengt het leven van materialen en objecten door een reeks gebaren en handelingen. Het onderzoekt hun potentieel voor transformatie en evocatie, na verschillende stadia van constructie, associatie, assemblage, reparatie, ontwrichting ... De technieken staan nooit vast: het gaat erom gebaren uit te vinden of te herontdekken die verband houden met elke situatie, elk materiaal, elk moment, waarbij de nadruk ligt op het experimenteren met hun weerstand en hun grenzen. Gaandeweg ontstaat er een band, totdat het werk zijn eigen vorm vindt – soms kwetsbaar, soms tijdelijk. De vraag naar duurzaamheid is niet bepalend voor het werk; het is noch de drijfveer, noch het doel. Instabiliteit, metamorfose en soms zelfs ontmanteling worden niet gezien als kwetsbaarheden die moeten worden vermeden, maar als wezenlijke dimensies van het proces. Ze resoneren met de onzekerheid en veranderingen van onze tijd, in contrast met de hedendaagse obsessie voor beheersing en controle. De aarde neemt een recurrente plaats in in deze benadering. Ruw bewerkt, doordrenkt met water, presenteert het zich in een onstabiele en vergankelijke vorm. Het omhult, verbindt en vermengt zich met andere materialen. Het kan barsten, afbrokkelen en uiteenvallen naargelang de metamorfoses. Het wordt nooit gebakken, wat zijn vitaliteit in de loop van de tijd accentueert.